Nöbetçi Eczaneler
BANA SÖZ VERİR MİSİN? – Bıktım bu hayattan. – Neden, ne oldu yine? – Sevgisiz kaldım, ölmek istiyorum. – Hımm…Sen ciddi misin? – Evet, çok ciddiyim. Yaşamak istemiyorum. – Kolay olanı seçiyorsun. – Zoru seçtim de ne oldu? Ruhum çok yorgun arkadaşım. Ölmek istiyorum. – Tabi…Bu senin en doğal hakkın. Peki, nasıl ölmek istiyorsun? – Bunu bende çok düşündüm. Yüzme bilmiyorum. Boyumu geçen yere kadar denizde yürüyeceğim. Sonra boğulurum. – Hımm…Bak bu olur. Ama senden son bir ricam olacak. Ölmeden önce bunu yapar mısın? – Tabi…Nedir o? – Bu eylemi İstanbul Boğazında yapar mısın? – Neden ki, nesi var Edremit Körfezinin? – Doğru, hangi denizde boğulduğunun önemi yok, ama lütfen o son dakikada, -benimle son bir kez- dost kahvesi içer misin? – İçerim be arkadaş… – Söz ver bana… – Söz… – Eğer ki o kahveyi benimle içmezsen hakkımı sana helal etmem ha ona göre…Hatta öte alemde bulurum seni yakana yapışırım…Bol bol küfrederim… – Tamam dedim ya arkadaşım, söz de verdim… Üç yıl sonra… – Yaşıyorsun. Sevindim. Demek zor olanı seçmişsin. – Evet, yaşamak deniyorsa buna yaşıyorum arkadaşım. – Hiç denedin mi? – Neyi? – Hani, denizde yürüyüp ölüme gitmeyi. – Denedim… – Neden sözünü tutmadın? – Tuttum… – Nasıl? Gelmedin ki bana… – İşte asıl mesele de bu ya…Tam ölümün kollarına atılacaktım ki, gözlerin geldi gözlerimin önüne…Sonra sudan çıktım. -Ya sonra? – Eve geri döndüm: Ilık bir duş aldım. Sessizce salona geçip bir cigara yaktım, düşündüm. Senle kahve içecektim. Söz verdim mi, tutarım, bilirsin… Gecenin bu saatinde beni İstanbul’a götürecek bir araç yoktu. Sabah olsun hele, dedim. Yattım, uyudum. Ertesi gün, yaşama karıştım, ölümü unuttum…Yaşam yanım ağır bastı. Senin dediğin gibi zor olanı seçtim. – Başaracağını biliyordum. Sen çabuk pes eden biri değilsin. – Eğer bana o sözü verdirmeseydin, bugün üç yıllık bir ölü olacaktım. – Bende her gün sana dua yerine küfür edecektim. – O fırsatı sana vermeyeceğimi biliyordun… – Bilmem mii?.. Gülüştük ve bol köpüklü Türk kahvelerimizi yudumladık. Emine PİŞİREN- Edremit
